Na de klassieker Silverskiff in Turijn van een maand terug was het tijd voor een echte Nederlandse klassieker: de Hel van het Noorden in Groningen bij studentenvereniging Aegir.
Ergens bijna achteraan, net voor het donker, met startnummer 356, dook een lid van de RZVG op. De weersverwachting was volgens de organisatie gunstig: 11 knopen wind, geen ijs en ook geen sneeuw. Wat kan een mens nog meer wensen dan deze ideale omstandigheden? De waarnemingen klopten inderdaad, 4 graden boven nul, miezer bij het roeien, regen bij het opladen, heen rijden, opriggeren, afriggeren, terug rijden, opladen en afladen.
Op advies van mijn coach voor het naar bed gaan weer koolhydraten stapelen. In Italië was dat pasta en pizza, hier in Gouda bruine boterhammen met pindakaas. Met een splittijd van 2.25 werd ik bijna laatste. Dat moet 20 seconden per 500 meter sneller! Dit leverde 4 uur in de auto, tijd voor reflectie. Wordt tijd om te gaan trainen in plaats van sporten… Techniek, conditie en riemen zijn prima in orde voor de Goudse Mijl of een plaatsje halverwege een regionale wedstijd. Maar voor het echte werk zoals het volgende plan, 16 km knallen over de Wörtersee in Karinthië, is dit onder de maat.
Inmiddels wel vrienden gemaakt onder de echte bikkels. Een groepje Nederlandse skiffeurs gaat met de botenwagen naar Oostenrijk. Misschien mag ik voorzichtig aansluiten? Ik zal luisteren naar mijn coach, stoppen met sporten, starten met trainen, het koolhydraten stapelen verder ontwikkelen. Als iemand wil aanhaken hoor ik het graag.
Het mooiste van de wedstrijd was het uitroeien, beetje pijn in de billen, 4 km helemaal alleen op donker groot water, super stil, met toch een laatste (en eerste) zonnestraaltje in de verte. Al met al kostte het best veel moeite, maar het was de moeite waard!
(28 november 2021, Ronald den Boogert)
Leuk! Knap gedaan!